Als gescheiden ouders willen we het onze kinderen zo gemakkelijk mogelijk maken. Ze hebben al genoeg aan hun hoofd: twee huizen, twee routines, soms zelfs twee werelden. Hoe fijn zou het dan zijn als ze gewoon op beide plekken kunnen beschikken over de dingen die voor hen belangrijk zijn? Een tandenborstel, een pyjama… en een wedstrijdvoetbalshirt.
Laatst voerde ik een lange e-mailwisseling met een voetbalvereniging over precies dat: de mogelijkheid om een tweede wedstrijdshirt aan te schaffen voor mijn kind, zodat hij zowel bij papa als bij mij altijd klaar zou zijn voor de wedstrijd. Geen gedoe met een tas die heen en weer moet, geen stress over een shirt dat per ongeluk in de verkeerde wasmand belandt. Gewoon een kleine, praktische oplossing voor een situatie waar veel gescheiden gezinnen mee te maken hebben.
Maar de club hield voet bij stuk. Eén shirt per kind, in het kader van circulair hergebruik. Een begrijpelijk uitgangspunt, maar hoe circulair is het als een kind daardoor iedere week met een onvolledige uitrusting bij de wedstrijd verschijnt? Bovendien was ik bereid een extra shirt te kopen of zelfs te huren, al dan niet met ‘boete’, en met de garantie dat beide shirts op termijn weer zouden worden ingeleverd.
Toch bleef het antwoord nee. De regel was de regel, en uitzonderingen mochten er niet zijn.
En dat zette me aan het denken. Waarom zou het zo moeilijk moeten zijn? Hoe mooi zou het zijn als voetbalclubs hierin met gescheiden ouders meedenken? Niet door de regels los te laten, maar door net iets flexibeler te kijken naar wat een kind nodig heeft. Want uiteindelijk draait het daar toch om?
Een voetbalshirt op twee adressen lijkt misschien een klein detail. Maar voor een kind kan het een wereld van verschil maken. Hopelijk gaan steeds meer verenigingen dat inzien, en werken ze met liefde mee aan een oplossing die recht doet aan alle kinderen. Ook aan die met gescheiden ouders.